Ananın evladına hasreti

İçim nasıl yaralı biliyor musun?
Haberin var mı?
Kalbimin sızısından
Tam tamına
Beş oğlan yetiştirdim ben
Hiç şikayet etmeden
Seve, seve canı gönülden
Hiç ağlatmadan, aç bırakmadan, hasta etmeden
Ben yaşamdan vaaz geçtim
Hiç şikayetçi değilim
Onlar benim
Canım ciğerimdi
Nefesimdi, neşemdi yaşam sebebimdi
Dünyamdaki her şeyimdi
Onlarda beni canlarından çok severdi
Şimdi ne oldu oğullarıma
Yabancı oldular bana
Onlarda bindiler acımasız yaşam katarlarına
Unuttular beni dünyanın kervan geçmeyen bir köşesinde
Özlemleri içimi sardı
Yara gibi sızlar oldu kalbim
Gözyaşlarım dinmez oldu
Evimin içi resimlerinle sergiye döndü
Sandık diplerinde sakladığım
Küçük çoraplarınla, gömleklerinle
Avunur oldum
Oyuncak arabalarına bakar ağlarım
Nerde benim oğullarım
Beni neden yalnız bıraktılar
Bana neden zamanları yoktur
Oysa ben onlara bütün zamanımı harcadım
Şimdilere yol gözler oldum
Bayramları iple çekiyorum
Ama ya gelmezlerse diye korkuyorum
Telefon çalınca korkudan ölüyorum
Özür duyacağım diye
Kapım çalınca sevinçten deliriyorum
Geldiler diye
Onlardan hiçbir şey beklemiyorum
Kokularını, saclarını, boylarını, postlarını, seslerini, gülmelerini
Bana yaptıkları şakalarını
Özledim
Sade özlemlerimi gidersinler yeter
Bu kadarı da beni mutlu eder