Sebsefa Sokağı İçin Son net
ben hep senden yanaydım; o bildiğim sebsefa,
sokak ilk göçebe yurdum olduydu hani;
iste orda seninle gökyüzünü ilk defa
çökertip oturduyduk, kötücül ve yabani
bir belleğin içinden atılan öteberi;
kendini bir aşka benzeterek anımsar:
en sığ yılları onun ve en derin günleri
orda dururken iste, öyle ince, karamsar
biri gibi o sokak... askımız fotoroman,
okunmuş bitmiş artık, sürünüyor yerlerde;
yağmur kendini okşar, yaprakları nemfoman
o ağaç, duruyorken, soyunum, pencerede...
bir beyaz mikoloji olur sözlerim orda;
seni ansa da belki, aynalar anmasa da...
Hilmi Yavuz
Hilmi Yavuz şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.