Son Durak
Bir trene bindirdiler beni.
İte kaka zorla... Yanıma; hayata dair hiçbir şey almamıştım oysa.
Trenin acı çığlığı yankılandı kulaklarım da... Beni hiç bilmediğim bir odaya kapattılar. Ve yanıma yol arkadaşlarımı yolladılar.
Hiç bitmeyeceğini düşündüğüm yolculukta yaptığımız suskun konuşmalardan sonra, onların bana hiç yabancı olmadıklarını anladım.
Vefalı dostlarım benim.
Hiç yalnız bırakmamışlar beni oysa; bütün bir hayat boyunca.
Hiç merak etmediğim, ama hep öğrenmek istediğim soruyu sordum: ?Nereye gidiyor bu tren? ?
Aldığım tek cevap ?Son Durak?
Neyin son durağı bu?
Acılarımın mı? Kederlerimin mi?
Dostluklarımın ya da aşklarımın mı?
Ben en son durakta inmeyi beklerken,
beni ilk durakta indirdiler. Sadece benim hissedebildiğim dostlarımla beraber. Nereden bilirdim ilk durağın aslın da son durak olduğunu?
Çıkışa yürüdüm, tüm çıkışlar kapalı.
Yalnızca bir aralık kapı...
Kapı da beni karşılayan karanlıktı.
Gözüm kapalı girdim içeriye, gözüm açık olsa ne görecektim ki?
Midem bulanıyor, daha çabuk yorulmaya başlıyordum. Yoksa trende ki yükleri de mi aldım yanıma?
Yoksa beni trene iterlerken de var mıydı
bana yorgunluk veren bu yükler?
Her karanlığın sonu bir aydınlık mıdır?
Kimler var bu karanlığın için de?
Yoksa hayatım boyunca olduğum gibi
yalnız mıyım?
Parlak bir ışık var, gözün alabildiğince giden karanlığın sonunda....
Belki; bir kurtuluştur diye koşuyorum o ışığa
Yaklaştıkça daha bir kamaşıyor gözlerim...
Ve geliyorum yol sonuna...
Aman tanrım! ! !
Nereden bilebilirdim ki...
Nereden bilebilirdim ki; yalnızlığın hat safhasının bu kadar göz aldığını?
Nereden bilebilirdim ki;
ilk durağın aslın da ?son durak? olduğunu?
Özlem Bayram
Özlem Bayram şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.