Doyum Ele Geçmez Ufuktur

Umut şehlâ gözlü, bir ceylandır ormanlarda
Koşturur peşi sıra müstesna zamanlarda

Yalancı fecre doğru çizgidir uzun emel
Aynalarda dolaşan binbir hayâle bedel

Islanırken gururla derin göz bebekleri
Bir kabuğu doldurmaz binlerin emekleri

Kim çıkar yarına, kim çözer bu düğümleri?
Bahar hüzünlü ise, rüzgâr da bir serseri?

Ne oldu bilmiyorum, isterken sonsuzluğu?
Damla su yok, gidermek üzere susuzluğu,

Uzay fethetmek için ederken binbir yemin
Gökler sarsılır, titrer ayak altında zemin,

Gelen gidiyor, giden geri dönüp bakmıyor,
Öyle bir pençe ki bak, tutunca bırakmıyor,

Gördün; doyum dediğin ele geçmez ufuktur,
Ve her insan, biraz da, büyümeyen çocuktur.

28/2/2002
Zaandam