Umutsuz Umutlar

hani vardı beyazdı renkleri
hani değemeyeceğim hiç sanardım
benim olmayacaktı sanki hiç birşey
hani çok uzak gelirlerdi ya bana
hani ulaşılmayacak gibiydiler
umutlar...

bazen geliveren,
bazen en çok benim olurdular
hani yaşamak isterdim ya delicesine
hani ne güzel görünürdü gökyüzü
hani ya umutlardı onlar

gidecekken sıkıca tuttuğum
gitmesin diye her şeyi verebileceğim
ama bende hızla tükenen
umutlar...

kandırdık dünyayı mı?
neşeyi mi?
ya neyi?

neşe saçardı ya bazı anlar gözlerimiz
oysa kandırılmışlığın ardında
pusuda yatardı ya hüzünler
biz bile inanırdık
nasıl da inanmıştık
umuttular
umuttu onlar
hani ılık bir bahar sabahı
eserken rüzgar
ve bir kuş sesinde gizlenen
içimizde doğacak sandığımız
en derinlerde
acının intikam alışıydı
onlar umut değildiler
umut sandığımız
geldiği gibi gidiveren
hiç olmayacak sabahların gecesinde
güneşi özlemek gibi bir bekleyişin öyküsüydüler
hiç doğmayacaktı bir gün güneş.

umut ettikçe azalan varlığımı
görmezden gelen yüreğime kızgınım

kızgınım geceye
yeni güne
ve kızgınım umutlar !

ya hep bende
ya hiç bir yerde
doğmayın yeniden!

KasıM|2ooo