Ayrılığın Hüznü

Yalvarmak yok artık aşkım,
Geçen zamanı düşünmek yok artık,
Suçlayan sözlerle incitmekten vazgeç,
Yorgun düşen şu yüreğimi bir de sen kırma,

Yoruldum artık kendimi güçlü hissetmekten,
Yoruldum artık her geçen günün tartışmalarından,
Bir gün inceldiği yerden koparsa üzülme demiştim,
Bugün son darbeyi vurdu kıskançlığın.

Şimdi üzülmenin ne anlamı var,
Sensiz olamam deme bana,
Bensizliği sen tercih ettin,
Daha fazla dayanamazdım, üzgünüm.

Sadece anılarımdan kaçıyorum,
Gün oluyor gecelere sığınıyorum,
Yıldızlar küsseler bile aldırmıyorum,
Mavi gecelerle paylaşıyorum ayrılığın hüznünü.

Karanlığın gizlediği duygular içinde,
Geçen yıllar gibi saatlere aldırmadan,
Sabahın gelişine isyan eder oldum,
Artık çok geç, döndüremem sana eski beni.

Bir kurutulmuş güller, bir de adın kaldı,
İstanbul ağlıyor şimdi, gözlerimin simgesi gibi,
Boş hayallare atmak istemedim seni,
Rüyadan uyanmanı bekledim, affet.

Gözlerimdeki acı dolu ifade, inan ayrılığın hüznü,
Seni bırakıp gitmek değil,
Seninle dolu anıları unutmak zor olan,
Daha fazla sürmezdi bu aşk affet.

Şimdi sadece elveda diyorum sana,
Aldırmıyorum yalvarmalarına,
Çünkü doğru olan bu hüzündü,
Bendeki sadece ayrılığın hüznü.