Yaban Armudu

Dağ başında bir yaban armudu,
Sessizliği ile sarmaş dolaş
Kimsesizliği ile ağlamaklı,
Dalları, gövdesi, yaprakları,
Bir cana hasret.

Badem yeşili yaprakları,
Pır pır eder rüzgara karşı,
Söyleşirler uğultuyla.

Bekler dağ başında yaban armudu
Günlerce, haftalarca
Konaklasın diye bir yolcu.
Büyütür gövdesini,
Dayasın diye sırtını,
Uzatır dallarını,
Serinlesin diye göldesinde.
Birlikte söylerler,
Sessizliğin ve yalnızlığın
Hüzünlü şarkısını.
Yolcumu hüzünlü
Ağaç mı bilinmez.

Ne sulayan olur toprağını
Ne de dallarını budayan
Hatta simsiyah, katmerli
Yanlızlığına dokunan
Bir el bile bulunmaz.
Fakat o buna aldırmaz.
Daha bir inatla salar toprağa
Sağlam köklerini.
Her bahar açar çiçekleri,
Yeşillenir yaprakları,
Yemişe durur inadına.
Kuşların cıvıltısına
Karşılık verir rüzgarda
Hafif bir sallantıyla
Yaşama, doğurganlığa ve direngenliğe dair
Öyküler anlatır
Girdin mi bir kez gizemli dünyasına.