Aşkın Karartı Geceleri

Kararmış havaların son ışığını bekliyordu
Belki denmiyecek akşamlarin beklentisinde.
Akşamlar habersiz söndürmez oysaki fer`lerini
Sen, diyordu, binlerce akşamin ilk defa gitmeyecek olani,
sen akşam olalı beri ilk defa gelecek olanı,
sen ey karanlığa başkaldırmış acı!
Sen, sen, sen, beni kaldiran uykuya ve yatıran
Uykusuzlugun askı!
Kaldırımlara vurmus ayağını bir serseri postalla
Gece, karanıiğa başkaldırmıs bir çocuk yureği,
Yoksa, yoksa, tükürülmüs bir ciğerin akşamına ertelenmis, aşk acısının kenar süsümü yapsaydı!..
Kır kendini bu oyunbaz çocukluklara, öyle ya
Sen, sadece çocuk yüreğinle gezindin akşamını!.
Vurma artik, duyamıyorum sağır sesleri, senin akşamında, vuruyorum yelkenlerimi zifiri SU!!!ya..
Hiç değildi, varoluşun kendine kocayışındaki acı
Hiç, varolusun akşamlardaki dengesizligindeki
Dengeli acı..
Siklotronlara bindirip gezdiriyor aklımı,
yok, eyvah, duygumu şimdi diyemem,
ama duygu kaçacak uzağa,
ben karanlık akşamlara bir sabah gibi kaçmayacağım, dedim bile ve gidiyorum parçalanmışlığımın ta kendisindeki sevgi aklıma.
Geliyor ötelenmiş sevgiler, aşklar, pıtırak açtıran, kırılgan yüreklerinde taşınmış asirlar boyunca, ah o iniltileri ve aşka yabancılaşmıs aşkları!
Anlatmak istiyor, o tek acının rengi mavide kaldı!
Mavi anlamli rengine bir türlü soyunamamasının acısını çekti, gene kendine gidiyor...mu mavi aşkın acısına kendini değişerek?
Ben aşkı sevmedim hiç
Aşk oldum, şiir yazdim ,bozuldum
şiir beni sevmez, şiir olur yazılır,
Ah bu akşamın alacasında kararan gözümü boyayan şiirlere ne diyeyim ki..
Aşkım beni duymaz, ben aşk uydururum kendime dizelerde...
Aşkı iter kendinden
Ey aşk sen kendin nasıl aşksın karanlığımda
Gel aydınlığımdaki aşka
Ve kararmadan bulutlarla gezen aşka.
Demek ki yurek çırpıntıları yetmiyor
Aşkın bu karartı gecelerine...
.