Embrio

Yüzlerine bakamam korkuyorum
Çocuklarım ve sevgililerim uzun uzun bekledi.
İşaret bıraktım geçerken her kapıya, kırmızı bir artı..

Afrika dağlarının tepelerinde kah Latin Amerikanın
Kartallar gibi estim, dudaklarımın SU!!!ya her değişinde
Kıvrıldım taç yapraklarının arasında, dost bir ülkede gibi
Uyudum.

Mavi slüetlerini emanet bırakıp süzülen deniz ufkunda
Martılara, balıkları yemeden de yaşayabileceklerini
Öğütleyip, karşılığında küçük parçalarımı armağan ettim..

Yüzlerine bakamam korkuyorum...

Uzun kutup gündüzlerini saçlarına doladım
Kıvırcık ve sarkık dudaklı bebeklerimin
Beyaz dişlerini anımsattım sürekli
Sevgililerimin koyunlarında geceler boyu yalvardım
Tenleri koyulsun diye
Görülmesin, yakalanmasın
Ökseye tutulmuş kuş gagası gibi dudakları onların
Diye...

II

Sonnda duruş(turul)maya çağrılacağım
Kırmızı artılı kapılardan birer birer geçirileceğim
Tepeler omuzlarımın üstünde birikecek
Gzlerimin beyazlığında kartallar kanat açacak, kapatacak...
Görmeyeceğim ah görmeyeceğim
Hepsi elele tutuşmuş...
Yanık denizlerim ufkunu kaçıracak uzaklara, yetişemeyeceğim
Martılara yalvaracağım
Ağız dolusu balık püskürten martıların gölgesi
Parça parça doluşacak
Blutlar gözeneklerimden derimin altına yağdıracaklar
Kızgın damlalarını
Suratım bembeyaz kesecek
Uzun kutup geceleri
Uğultuyla saç diplerime kar yağdıracak...

Sevgililerim koynından atacak
Yaşlı cinselliğim acıyla buruşturacak yüzünü
Bir damla süte hasret kalacağım...

III

Oyyy anacığım korkuyorum...!
Ama alma beni rahmine geri
İstemem!...

Siklotronun soğuk demiri altında iki yana salınarak geçen
Günlerim adına istemem!...

Korkuyorum bakmaya yüzüne embriyonumun!

Voznesenski senden de özür dilerim
Senden de , senden de, senden de...
Bakamam yüzlerinize
Korkuyorum insanlığımdan!...