Ayda Oturan Çocuk

Ayda oturan çocuk çok üzgün.
Bakmak bile istemiyor aşağılara.
Gözlerinden,bulutlar fışkırıyor.
Yağıyor binbir karmaşaya...
Eskiden olduğu gibi,sevgilere,şiirlere
Öpüşen çiftlere bakmak istiyor
Avuçlarındaki renkleri sımsıkı tutmuş.
Donmuş sevgileri; bir sıcak bulup çözemiyor.

Ayda oturan çocuk çok şaşkın.
Hiçbir kavgayı anlıyamıyor
Minicik yüreği çırpıntılarda
Korkuyla kararmış ufuklarda gözleri
Ey! yerler gökler diye feryatta.
Barındırmayın bilmez, acımaz insanları.
Açma bağrını toprak.
Açarsanda görmeden hemen kapa!
Arkalarındaki gölgeleride kalmasın.

Ayda oturan çocuk ağlamaklı.
Umutla,güneşin doğduğu yerde bakışları.
Kimse; ayaklarındaki takunyaları atamamış,
O mukaddes tuva vadisine varamamış.
Gelecek güne hazırlıksız.şaşkın
Bozguncuların esiri olup,gördüklerinin uydusu olmuş
Geçici değerlerin peşinde perişanlar.
İsyanı, kini,amaçsızlığı sevemiyor duyguları
Sadece AH ediyor,ateş kusanlardan korkuyor

Ayda oturan çocuk az da olsa umutlu.
Makyajlı.cilalı sevgileri sıyırıp gönüllerden.
Aşkı gerçek oklarıyla vurmak sevgiyi sunmak istiyor.
Tek tek ,her kişiyi,aya alıp, ordan güneşi seyrettirmek
Işıklı diyarlardan geçirip gönül ipleriyle indirmek
Aşkın çoçuğu olarak doğup,aşkın cennetine girmek istiyor.

2000/3