Bende Ki Ben

Bende konuşurum
Kendi kendime,içimde ki benle.
Neler derim ona..
Yunus`muşcasına
Sonu unutulmuş, başlangıcı yok.
Aslında bir kavramı da yok.
Karmaşık bir ben.
Bensiz, ben olmak isteyen,
Ben,belirsizlikte,alışılmamış,bir garip.
Ona birazda kızgınım..
Bu meteryalist dünyada beni darmadağın etti!..
Dipsiz kuyulara attı, sığ sular varken...
Ayaklarımı soksam da olurdu yalnız.
O ben,hayır dedi, bak derinliklere,
Neler var bir gör,anla.
Sonra ,sığ suları isteyecekmisin bakalım...
Benim; çok da cesurdu,tuttu fırlattı
Boğulacağımı bile düşünmeden.
Düşündüğüde oldu.
Boğulmadım ,çırpındım, birden dibe battım.
Ayaklarımı hızla tabana vurdum.
Binbir suları geçtim.sonsuz gibi gelen diyarlara
Eriştiğimi sandım.
O diyarlardan kelimeler fışkırdı..
Müjdeler geldi semadan.
Yıldırım gibi birleştiler
Ğök yüzüyle, toprak
Benim de mutluluğu yaşadı...
Ayrılmadı bir daha benden.
Benimle, bende ki ben barıştı