Hüzünler

Hüzünler,yaşadığımız sevgi ormanında
Savrulan yaprakçıklar,tohumlarımız.
Ömür mayalarımız.
Bir küçük,kaçak gülümsemede ki,
Sessiz savaşlarımız.
Akan ömür zamanlarında,
Arada sırada durup dinlenme duraklarımız.
Hüzünler,yaşadığımız beldedeki,
Değişmez sonbaharımız...
*
Hüzünler; sevinçlerin bitiş noktası.
Bir yeni ,gönül devriminin,
Başlangıç,giriş sayfası...
Aralıklarla üstümüze yağan yoğun duyguların
Bitmemiş,bitmeyecek durağan,
Bir kopyası.
Hüzünler;bazen yapıcı,kalıcı.
Bazende tufanlar,ateşler misali gönülleri yakıcı.

Hüzün hep savaşır mutluluk erleriyle.
Nedense hep zaferdedir,değişmez.
Kazanır özden gelen kuvvetleriyle.
Binbir koku alırsın girdiğinde o bahçeye.
Hüzün solursun burcu burcu
Koklarsın doyasıya
Çıktığın bir üst değerin hazmıdır aynı zamanda

Hüzünler; insanlığa giden düşüncenin tabanı.
İçindedir çaresizliğin,garipliğin feryadı.
Pişmanlıklarımıza vurduğumuz ,
Tekmedir , isyandır hüzün
Alem baba aşk anneden.
Doğar hüzün çocuklar.
Yaşayan her yürekte yankı.
Hep değişik bir yorum, bir zirve olacaklar.