Adam
Adam evine girerken son bir kez arkasına dönüp ay ışığına baktı umarsız ve esrik gözleriyle.
Anahtarı çevirdi ve evindeydi artık. Perdeler açıktı, içeriye giriyordu sokak lambalarıyla sevişen ay ışığı. Mutfağa girdi önce ve dolabı açtı, baktı; şarabı soğumuştu. Ev sigara kokuyordu salona girerken.
Adam hırkasını çıkartıp attı koltuklardan birine. Sonra evde kapısı kapalı olan tek odaya yürüdü. Zaten kaç oda vardı ki?
Böyle düşünmesini yazar istemişti Adam'ın. Kapıyı açtı ve yüzüne özlediği, sevdiği, ağladığı, seviştiği bir koku çarptı; yüzünü, gözlerini yalayıp geçti adamın. Gözleriyle odanın içini aradı bir süre, oysa mucizelere inanmazdı adam. Ama yazar inanırdı işte mucizelere.
Karanlıkta ilerledi usulca ve eline bir yemen aldı, sımsıkıydı avuçları. Yazar kalemini sıkmaya başladı avucunda. Sonra ikisi de usulca bıraktı ve adam yatak odasına ilerledi. Aralıktı kapı ve aralıktı yatak örtüsü ile yorgan arasındaki mesafe. Elinde yemen ilerledi adam. Yazar oturduğu yerden yatak odasının kapısına baktı.
Yatağa oturdu adam önce. Dışarıdan aynı sokak lambaları aynı ışığıyla vuruyordu pencerelere, yatağa, aynaya... sanki her şey o günkü gibiydi, sanki arkasını dönse sevgilisini görecekti banyoda aynaya eğilen. Adam yatağa uzandı elindeki yemenle. Yazar gözlerini kapattı. Adam ağlıyordu, yazar gözyaşlarını siliyordu... açık pencereden ince bir rüzgar girdi içeriye.
Adam yüzünü yastığa gömmüş düşündü, İzmir'den mi geliyordu bu rüzgar; bilemezdi. Yazar pencereye baktı yaşlı gözlerle ve devam etti...
Yemene daha bir sıkı sarıldı adam, rüzgar geldiği gibi incelmişti. Adam bir ses duydu içeriden, yataktan doğruldu ve ilerledi gecede bir daha, aralık kapıyı açtı ve göz göze geldi yazarla... her şey durdu bir an; adam, yazar....
Ve ağlamaya başladılar, yemen ellerinde......
(yalçın özçelik)
Yalçın Özçelik
Yalçın Özçelik şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.