SÜRGÜN

SÜRGÜN
Elbruz`un Tepesinden doğdu güneş

Yavaş yavaş eteklerine indi

Ama ne`ye yarardıki

Isıtamayacak,

sevindiremeyecekse insanları

İsterse ayakları dibine insindi.

Güneş Elbruz`un tepesinde doğarken

Eteklerinde battı

Ve yıllar süren savaşı bitirip

Kafkasyada göçü başlattı.

Gün doğarken yürüdü konvoy

At.Koyun,sığır.at. ...Kağnı.

At...Erkek başı önünde.

At...Çocuk herşeyden habersiz

At...Gözü yaşlı bir sürü dişi

Üç güneş doğdu Elbruz`un tepesinden

Üç gün karanlık kaldı etekleri

Ve sonunda terketti karanlığı

Bir buçuk milyon kişi

Boş;bomboş kaldı evleri

Böyle başladı bilinmeyene yolculuk

Yollara döküldü bir çok çaresiz insan

Erkek,kadın,çoluk çocuk.

İmamlar var önde

Biz Naip deriz onlara

Din,Vatan için savaşın derken

Onlar kaçmayı öğütlüyor insanlara

Artık zayıf düşmüşüz

Düşman girecekmiş yurda

Ve o zaman yaşamak,

barınmak günahmış burda

Hay senin dinini. ....diyerek

Kalkıyor birisi

Fakat susturuyorlar

Çabuk kesiliyor sesi.

Vaz geçiyor bir yiğit ben kaçmam diye.

Burada öleceğim deyip dönüveriyor,

Atını kamçılıyor geriye.

Kafir diyor bir ağızdan İmamlar.

Sıkılmadan bir kahramanı lanetliyorlar.

İlerliyor konvoy.

Önden arkası,arkadan önü görünmez.

Hedef neresi ?

bilinmez

Arkadan sürükleniyor aldananlar.

Din adına vatanı bırakanlar

Zavallı,Aldatılmış insanlar.

Şamil`in,Hacı Murat`ın çocukları

Kafir olmamak için kaçan kahramanlar.

Söyledik ya.Önde İmamlar

Arkasında servetini,Mülkünü kaçıran

kendini kurtaran ağalar.

Derken hastalık başlıyor birden

Bir rüzgar gibi esip geçiyor salgın

Gücü bitmiş insanların içinden

Günlerce çekilen acı,eziyet,zulüm

Ve vatandan uzakta gelen son.

Pişmanlık,çaresizlik...ve Ölüm.

Artık mezarlığa dönüyor her konak yeri.

Birer birer toprağa veriyorlar ölüleri.

Önce yaşlılar

Sonra çocuklar

Daha sonra kadınlar

Ve her konak yerinde bir mezar

Ölüler,Mezarlar....mezarlıklar

Ağlayan Analar,yetim çocuklar.

Çaresizlik içinde

İleri gidemeyen

geriye dönemeyen zavallı insancıklar.

Ağır ağır ilerliyor konvoy.

Önde İmamlar,arkada Ağalar

Daha arkasında aç,açık,

hasta ,çıplak insanlar

Yarısı yolda ölmüş aileler

Yaslı analar,babalar....

Ve sonunda denize iniyorlar

Dağılıyorlar buradan dört bir yana

Kucak açıyorlar guruplar halinde;

Her gurup ayrı bir zaman`a.

İmamlar birer kurtarıcı gibi,

Din`i kurtarmanın sevabını anlatıyor herbiri.

Zavallı halk seviniyor.

Çektiği acıya bakmadan.

Halifenin ülkesindeler artık.

Burası yeni vatan.

Dağılıyorlar Ülkenin dört yanına.

Kafkas kültürünü gömmek üzere getiriyorlar

Türk vatanına.

Değişen bir şey olmuyor.

Ağalar yine ağa gibi yaşıyor,

Yoksul yine yoksulca.

Ve zaman geçip Tarih olduğunda,

Din adına vatanı terkedenler,

Dillerinide unutuyorlar birer birer.

Ergun YILDIZ