Karanfilli Ev
Yıllar öncede böyleydi bu sokak,
Böyle çamurlu ve böyle dar.
Yağmur yağdığı zaman,
Basacak yer kalmazdı bu sokakta.
Fiyakalı delikanlılar,
Adım atmakta zorlanırdı.
Yüksek topuklu sivri burunlu ayakkabıları,
Çamur olmasın diye.
İşte benim doğduğum ev burası.
Kardeşlerim de burada doğdu.
Bu çamurlu sokakta büyüdük beraber.
İlk okul yıllarındaydım,
Şu yan tarafta ki evi yaptığında babam.
Tek gözlü bir odadan,
Üç odalı bir eve taşınmıştık.
Sevincim görülmeye değerdi o zaman.
Ders kitaplarım için ayrı bir çekmece,
Oyuncaklarım için ayrı bir sedir altıydı,
Anlayacağın.....
Bu mahalle çok güzeldi eskiden,
Komşular hep candandı.
Düğünün olsun üzüntün olsun,
Avlun boş kalmaz herkes sana koşardı.
Davetkardı benim mahallemin insanları...
Karanfilli ev derlerdi bizim eve
Babaannem ekerdi karanfilleri,
Gözü gibi bakardı onlara.
Beraber sular beraber koklardık onları,
Okula giderken öğretmenime bile götürürdüm.
İşte bu pembe boyalı evde geçti gençliğim
Acıları neşeleri burada tattım,
O ay yüzlü insanı burada kaybettim.
Karanfillerle uğurlamışlar onu gittiği yere,
Ben yoktum askerdeydim o sırada
Yüreğim sızlamıştı da kimseye söyleyememiştim,
Gittiğini hala kabullenemedim.
Şimdi ne karanfil var evimizde ne de babili
Ama bir gün dönüp doğduğum yere,
Ekeceğim babili den kalan karanfilleri.
Ve bir gün terk ederken bu sahte dünyayı,
Ona dinmeyen hasretim ve özlemimle,
Ektiğim karanfilleri götüreceğim,
Bir daha dönüşü olmasa da.
Ay yüzlü pamuk elli,
Saçları karanfil kokulu kadın...
İnan seni çok özledim.
(Mart 2002)
Ali Cirit
Ali Cirit şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.