Fırtına...

uzakları yakın kıldım
hayalleri gerçek...

düşmanları dost
dikenleri çiçek...

bir el uzattım boşluğa
bilinmez yollara vurdum kendimi
bir el uzandı yokluktan varlığa
bir düş görüyorum derken
gerçeğin içinde buldum kendimi

taa derinlerde bir yerde
fırtına koptu sanki
çok derindeydi yüreğim duyulmaz oldu sesi...

Özlem Malkara