Mevsimsiz

Bir papatya çığlığıydı gülüşün...
Yürüdüm...
Tahta köprülerden geçtim gıcırdayan melodilerle
Ben sussam,
susardı gecede çınlayan sesi guguk kuşunun
Durmuyorsa yüreğim
`Ha gayret! ` diyorsa boyuna
Ben herşeye ragmen güneşi selamladım penceremden
koştum, bağırdım
kendi sesime sağırdım
kendime ağırdım
işte öylece duruyordu herşey
Her güzel şey...
Sen de kalıyordu
Alev alıyordu
Adım, sesim, nefesim
Öyle sarı, öyle kırmızı, öyle sıcak
yanıyordu herşey
yanıyordu seninleyken düşüncem
Bir yanğın artığıydı gülüşün.

Mevsimi değildi artık papatyaların.