Göz Ucuyla Bakıla İstasyon Ve Akşam

Göz ucuyla bakılan istasyon ve akşam,
Biraz mağrur ve haddini bilmeyerek
Uzanıp dokundu elime; titreyerek
Kadehten dudağa akarcasına
Dudaktan teni yakıp
Camlardan kayan, kanayan yağmur gibi susarcasına bir
sessizlikle

Öğrendi terk edilmeyi
Adını heceleyerek
Ve bütün yakamozlardan af dileyerek; düştü
Yüreğimin son kalesi...

Mustafa Yavuzyılmaz