Yahya Kemal`i anıyorum

(02.12.1884 - 01.11.1958)

Tıpkı o şiirinde dediğin gibi:
\"Demir almak günü geldiğinde zamandan,
alıp götürmüştü seni o SESSİZ GEMİ,
çok sevdiğin o güzel İstanbul`undan.\"

Sen, İstanbul`un Yahya Kemal`i
Sen, en büyük İstanbul şairi...

Hatırlarım bugün gibi 1958`i:
Lise üçteydik, bir edebiyat dersi.
Vedia Altıok, edebiyat öğretmeni,
sınıfa girdi, üzgün ve gözleri nemli:
\"Bugün yola çıktı o SESSİZ GEMİ,
o gemide giden benim öğretmenimdi.\"

Sen, İstanbul`un en büyük seveni
İstanbul senin şiirlerinde güzeldi...

Ve de yola çıkmadan biraz önce
dilinden döküldü birkaç hece:
\"Ölmek kaderde var,
yaşayıp köhnemek hazin.
Buna bir çare yok mudur
Ya Rabbelalemin ?
Ve düşünür insan bunu gizlice,
ama ne yazık ki yok, yok buna çare...

Sen, en çok İstanbul şairi,
Sen, en çok İstanbul şiirli...

Sen tek yolcu, o tabutla almıştın yol,
o gidişte kalkmamıştı ne mendil, ne de bir kol...
Binlerce kişi dualar etmişti sana bol bol,
ağlamıştı arkandan tüm sevenlerin ve bütün İstanbul...

Biçare İstanbul, ayrılmıştı en büyük seveninden.
Biçare İstanbul bilmez ki artık dönmeyeceksin sen.
Her giden gibi sen de memnunsun ki yerinden,
nice yıllar geçti dönmedin seferinden.

Sen, en büyük İstanbul şairi
İstanbul`un Yahya Kemal`i?
İstanbul senin şiirlerinde güzeldi...
`VE O SESSiZ GEMi...