İnsan Bir Kere Ölür

Her bulunduğum yerde yitiriyorum seni
Yanıbaşımda olduğun oluyor kimi gün
Ya da ben oluyorum sesizce gözlerinde
Bir yaprak kımıldıyor hafiften
Bu sesizlik bir kasırga başlangıcı
Kükremeye hazırlanışı denizin
Bu, aslanların sarı, vahşi gözlerindeki ölüm parıltısı
Bu bir yerde erimek
Apansız yok olmak belki de
Ve sonra susmak, susmak yüzyıllar boyu
Beni unuttugun bir uzak çizgide
Tuvale sürdügüm boya degil artık
Kırmızı kan rengidir gözlerimin
En karadan daha kara yok
Oysa en beyazdın sen gecelerimde
O bana en yakın renkti tüy gibi
Buram buram sıcaklıgını çizerdim duvarlara
Kokun bir tuhaftı çocuksu
Sonra katmerli bir gül gibiydi baygın
Gecenin en koyulaştıgı o yerde
Düşerdi ellerime darmadagın.
Öten bir ishak kuşudur şimdi
Haber getirir ölumlerden, dinle
Yaşamak bir manga asker karşımda
Ateş etmeyin diyorum
Bir diyecegim var
Gözlerimi baglamayın
Son defa görmek istiyorum insanı
Gögü, güneşi, denizleri
Ve bu son ölümüm olsun diyorum
Bir daha öldürmeyin beni.
Kibritim ıslak
Sigaram yanmıyor
Ne olur bir ateş verin
Bu ilk aldanışım degil
Bu ilk sönüşü degil umutlarımın
Ben bu denizin son kıyısıyım.
Bir cam kırıldı uzakta
Ta uzakta, içimde bir cam kırıldı
Bütün şiirlerim anlamsız şimdi
Resimler renksiz, şarkılar ruhsuz
Hiç bir şey artık avutamaz beni
Bakın, bir çag devriliyor içimde sersefil
Son şair de kırdı son kelemini
İlk meşaleyi kim yaktı bu karanlıkta
Kimdi aydınlatan benim zindan gözlerimi
Sevilmek mi
O son artıgı en ilkel çagların
Bir magara duvarindaki en eski resim
Ya sevmek
Hiç sönmeden bir ömür boyu
O en güzel huy benimsedigim
Yıkıldıkca tutundugum dal bu boşlukta
O en insancıl gerçegim benim
Ben hep böyle yüzyıllar boyu sevdim
Çaglar boyu
Kopkoyu bir geceydi yaşadıgım sevince
Ellerimi arardım, bulamazdım çogu gün
Bir saklayan vardı beni
Bir tutan vardı
Sana yaklaşamazdım
Anlayamadıgım korkular vardı içimde
Hep böyle seninle sensiz kalırdım ben
Bir kıvılcım sönerken
Bir yanardag patlardı içimde.
Koy şimdi ben yalnız öleyim
Vur ellerimi ekmegimi al
Tiksinir beni kim görse sensiz
Utanır yalnızlıgım bana baktıkça
Aynalar mı
Hani nerdeler
Kimbilir kaç yüzyil oldu kendimi görmeyeli
Adım mı neydi
Besbelli unutmuşum
Hadi vur
Hadi öldür
Kurtar beni ezilmekten çürümekten
Hadi gel, açtım kollarımı
Bir zaman
Ölmeye vaktim mı vardi seni sevmekten
Sen büyüyen bir sessizliktin içimde
Beni ben eden en duru ırmaktın
En güzeliydin mozaiklerin
Seninle maviydi gökyüzüm
Çiçeklerim sende yeşerirdi
Sen bambaşka bir evren yaratırdın
Sularımdan Güneşimden ruzgarımdan
Bak! Nasıl da her şey degişiverdi apansız
Şimdi bu karanlıklarda yapayalnız
Mavi mavi bir resim aglar duvarlarımdan
Ben bir tohumum
Al beni topraga ek yeniden
Neredesin hani ne oldun
Antik bir kadın başımıydın
Yoksa bir deniz miydin eskiden
Yosunlarin kurudu mu oldu mu balıkların
Hani bir Nefertiti yaşamıştı eski Mısır`da
Yoksa o muydun sen
Hadi, anlat bana neydin
Belki de uzak belirsiz bir noktaydın sen
Öyküme girmeseydin
İnsan bir kere ölür
Her gün ölen umutlarımızdır içimizdeki
Paramparça olmuş sevgilerdir
Her aldanış
Yeni bir aldanışa hazırlar bizi
Zamanla renkler degişir
Donuklaşır anılar
Silinir üstümüzden
Güzel olan ne varsa
Görür içindeki bütün hayallerin oldugunu
İnsan yaşarsa.
Ve bir gün insanda ölür
Çimen gibi yaprak gibi
Sarsılır yeryüzü yerinden
Devrilen koca bir agaçtir sanki
Durur atışları yorgun kalbimizin
El, ayak kesilir
Göz olur, dudak olur, kan olur
Susar ta içimizde
Yıllardır çalan çalgı
Bütün teller ses vermez olur
Acılar diner
Ve bir gün biter bu çirkin oyun
Perde iner...