Ve Gülüyorum

Ve ağlıyorum
Hüznümü omuzlayıp
Haykırışlarımı çoğaltan
Dudaklarımdan dökülüp
Göğsüme kadar inen
Gözyaşları
Onlar biliyordu ne için
Çocuksuluğum mu yoksa zayıflığım mı
Bilemem ki benden bu kadar dışarda

Ve gülüyorum
Edepsizce ve zincirsizce
İçimde boğulan kayboluşluğun
Geçmeyen amansız bir hastalık gibi
Bedenimi titreten umutsuzlukla

Başka kollarda olsan da
Alıştım ben başbaşalığa

Nilgün Güngör