Uykular Teslim Sabaha

Gün gelir acıya alışırsın,
Neye alışmıyor ki insan zamanla?
Yalnızlıklar,hüzünler,gözyaşları...
Ama yine de yaşamalı insan umutla.

Her defasında yeniden başlarsın,
Binbir ümitle belki korkuyla.
Mantık yol alır kendinden,
Dolar kalbin o büyük aşkla.

Sürekli ismini anarsın,
Dua olur sevgin dudağında.
Bir kuşku girdi mi içine,
Umurunda olmaz kimsa ne de dünya.

O bıçak yarasını hatırlarsın,
Hani izi kalbinde olan hala.
Bu başka olacaktı,üzülmeyecektin,
Yine aynı nöbetler,uykular teslim sabaha...

Bir haber gelir diye umarsın,
Çalmayan telefonlar,sayılamayan sigaralar.
Yalnızlık fırtınasında savrulup,
Gözyaşın döner okyanusa.

Sorular çoğalır beyninde sayamazsın,
Tövbeler başlar hemen ardından,`bir daha asla`
Ne onun adı,ne gözyaşları,
Kendini kandırıp dalarsın uzaklara.

Var olan ne aslında,kendine sorarsın,
Neye inanmalı,kime güvenmeli,şaşar kalırsın.
İçinde varolan yangın döner hüzne,acıya
İşte kendinle başbaşasın.

Peki kendinde kalan kim,yanılırsın.
O yüreğinde, o sende, o sensin.
Kendine yalanlar söylemeyi bırak artık.
İşte yine,
Uykular teslim sabaha...

(ekim/1998)