Yok
Şiirlerin anlamını yitirdiği
Bir İstanbul akşamında
Bu kaldırımlarda yürüyen ben
Ben değildim, ben eksiktim
Mısralar şehri terketmişti
Kaldırımlar dilencileri benden daha çok sevmiş
Tinerci çocuklara kucak açmıştı.
Ben ise lanetlenmiştim.
Bir sonsuz yok oluş hissi var
Lambalardan gölgem olmuyor
Şiirler aklıma gelmiyor
Hiçbirşey tad vermiyor
Kendime firariydim
Özlemlerim kilit altında
Oğlumu vede kızımı göremiyorum
Onlarda terketti, bende onları,
Hemde hiç buluşmadan.
Bu adımlar kaçmak istedikçe
Şehir kendini çoğaltıyordu
Çıkış yok. Olmadı ve olmayacak;
Eksik birşeyler var.
Yıkılmış, yağmalanmış,
Kırılmış vede dökülmüş kaldırıma.
Ayaklarıma dolaşmakta özlemlerim
Böğrüme bir ağrı gibi saplanan;
yanlışlarım, gülüşlerim, aldanışlarım
Gerisi karanlık sessiz sağır sokağın,
Geriye dönüş yok.
Işık yok,
Ses yok,
yer yok ,
ben yok,
dost yok,
Yok ...
Yok...
Yok ...!
Daralan Adam
Daralan Adam şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.