Ölüm

Bende bilmezdim ölümün
İnsana yakın olduğunu
Ana rahminden alınıp
Kabire konulduğunu

Bunca yıllık şu ömür
Değersiz akçe imişte
Öğrenirmişte şu insan
Onuda bu son gidişte

İnsan yalnız doğarmışta
Yalniz yaşarmış demek
Ölüm yakın olurmuşta
Hayat boş boşaymış emek

Bir yaprak gibi dökülür
İnişi başlar yavaştan
Yaprak döker insan ölür
Ne farımız var ağaçtan

Alıp burdan götürdüğün
İki tahta bir top kefen
Eş bildiğin dost gördüğün
Kimse gitmezmiş giderken

Adin şöhretin varlığın
Çabuk unutur kalanlar
Eşim dostumdur sandığın
Şu gülendir ağlayanlar

Bu tabuta aldıkların
Dar bir yere götürülür
Yürümezse adımların
Ağır ağır yürütülür

Bizim gibi şu yatanlar
Ağir akça yiğittiler
Üstüne toprak atanlar
Sırası geldi gittiler

Bu yolculuğun sonunda
Ne var geri dönmez giden
Yoksa işlermi yolunda
Köşkmü tahtmı var inciden