Hayatı Kovalıyorum

İstanbul kendi kendine konuşuyordu yine bu sabah.
Anadolu şehirleri böyle değildir;
Ona can veren insanları dinler oysa.

Alımlı, kaprisli, kaçan sevgiliyi oynayan İstanbul ise,
Kovalanıyordu bu sabah yine
Kendisine müptela ettiği sevgilileri tarafından.
Bizler tarafından.

Bense yine her zamanki asiliğimle
Başkaldırdım İstanbul`a.

Korna sesleriyle çığlıklar atan,
Gri battaniyesiyle kasvet saçan
İstanbul` a rağmen;
Göğü yaran martının `ben özgürüm` çığlıklarını,
Üzerine çiğ düşmüş çiçeklerin
Söyledikleri umut şarkılarını duyabildim.

İşte bu yüzden kaçma İstanbul.
Çünkü;
Ben seni değil,
Hayatı kovalamaya karar verdim çok uzun zaman önce.
Artık senin gerinde değil,
Önünde koşuyorum.

28.11.2000- 08:30/ İstanbul