Hala İnsanım

Yine gri bir İstanbul sabahı.
Korkuyla sarılmışım; duygularıma, umutlarıma, heyecanlarıma.

Telaşlı bakışlarla görmeye çalışıyorum;
Yemyeşil çimenleri en değerli mücevherlerden bile değerli kılan çiğ tanelerini,
Özgür ve mağrur uçan martılara yolaçan bulutları,
Binaların arasında sıkışıp kalmış, yine çiçek açmış ağaçları,
İnsanların üzerlerine basmasından korkarak saklanmış, sarı beyaz papatyaları.

Şehrin uğultusu arasından seçmek istercesine duymaya çalışıyorum;
Yandaki harabe binaya yuva yapmış kuşların sabah sohbetlerini,
Alt komşunun çocuklarının neşeli seslenişlerini,
İnsanı hafif ürperten rüzgarın, huzura çağıran seslenişlerini.

Derin bir `Oh` çekip rahatlıyorum.
`Hala görebiliyorum, duyabiliyorum` diyorum.
Hala yazabiliyorum,
Hala insanım!