Annem`e

Bitmek bilmez bu dikenli yolları aşmak,
En zor olan böyle bir hayatta zoru başarmak;
Yani yaşamak,
Yaşamın içinden en iyisini yakalamak.

Yaş otuzbeş iken hayat ilk çelmesini takmış sana,
Çok zor bir kararla çıkmış karşına,
Ana kıymamış babanın o masum bakışına,
Ve kanatlarını germiş çocuklarına;
Babadan korurcasına...

Almış iki çocuğunu yanına,çıkmış uzun bir yolculuğa,
İyi kötü bir ev tutmuş,başlamış konfeksiyonculuğa,
İki kuruş için yirmidört saat durmadan ayakta,
Fakat kimseye boyun eğmemiş para kazanmak uğruna...

Zaman su gibi akıp gitmiş;çocuklar gelmiş okul çağına,
Kalem,kitap,önlük derken girmiş birsürü borcun altına,
Varını,yoğunu satmış çocuklarını okutmak uğruna,
Yemin etmiş sanki kaderi yenmek adına...

Derken çocuklar büyüyüp serpilmişler,
Artık elleri iş tutacak hale gelmişler,
`Anam sen otur,biz çalışırız`demişler,
Geceyi gündüze katıp para biriktirmişler...

E büyüdüler artık;evlenip gidecekler,
İkisi de sevdiği insanla hayatlarını birleştirecekler,
Seni kalplerinde daima devleştirecekler,
Ama ne olursa olsun kadere boyun eğmeyecekler...

Anam senin hakkını nasıl öderiz biz?
Ödeyemeyeceğimizi bildiğimiz için gözümüz açık gideriz,
Yeter ki sen mutlu ol;budur tek isteğimiz,
Sen bu dünyada bitanesin,yoktur eşin Mutluluk Perimiz...