Otobiyografi
Ben Burhan Kamalı
Milattan sonra bindokuzyüzyetmişdört yılı
Mevsimlerden sonbahar aylardan kasım ayı
Saatler ilerlemiş zaman gece yarısı
Anama sedirde ,acısı doğum sancısı
Yer Erzurum Uzundere Çamlıyamaç köyü
Ben doğmuşum sonra ağlamışım
Tek dileğim olmuş bilmeden anne sütü
Torunluk etmişim iki nine bir dedeye
Birlikte baş koymuşum yastığa abimle
Babam demiş köy bize dar gidelim gurbet ele
Gurbete batıya giderlerken bizimkisi gitmiş tersine
Yüklenmiş yükümüz üç beş parça eşya ile
Düşmüşüz yola dokuz yüz yetmiş beş yılı ekiminde
Lastiği kabak altmış yedi model kamyon ile
Akşam ezanı okunurken gelmişiz vana
Yarım yamalak yapılmış bir binaya
Fareler kediler karafatmalar bizi izlemişler şaşkınlıkla
Kaçışmışlar bir sağa bir sola
İki yaşındayken atlardan korkmuşum
Daha sonrası konuşmayı unutmuşum
Bildiğim her şeyde susmuşum
Anlatamadığımda vurup kırmış kırılmışım
Yaşım ilerlemiş gelmiş dörde
Okul macerama sebep abimin aldığı karne
Dayanamamışlar yazdırmışlar mektebe
Babam yok O Hakkari de ekmek derdinde
Okumayı okula gitmeden önce sökmüştüm
Sınıfta ben en küçüktüm
Aynı anda beş kişiden nasıl dayak yenir
Onu orada öğrenmiştim
Eskiden Vana çok kar yağardı
Soğuk olurdu hep fırtına kopardı
Üşürdüm, yaya giderdim okul uzaktaydı
Beni saran annemin ördüğü yeşil orlon hırkaydı
Sınıfta sözlü notlarım hep birdi
Yazılılardan aldığım tek not beşdi
Öğretmen bir döver bir aferin derdi
Bilmiyorum o karı delimiydi neydi
İlk okulu nihayet bitirmiştim
Orta okula kazım karabekire gittim
Oradada değişen bir şey yok gibiydi
En sevmediğim anlar yoklama saatleriydi
Ortaokulda bitti liseye meslek lisesine yazıldım,
Sınavında van üçüncüsü oldum
Üçüncü tercihime yerleştirildim
On üç yaşımada arabaların altında girdim
Orada ne varsa bozdum
Gün geldi kontrol altında tutuldum
Ders kitabı defteri zaten gereksizdi
Okuldaki tüm hocalardan dayak yiyen tek kişi
Nedense sadece bendim
Üniversite denen bir yer var dediler
Orada uzakta gitmesende var dediler
Sınıfta form doldururken
Orada hoca olan birileri kaldır şunları
Sen işçi olacaksın senin üniversite
Ne haddine dediler
Dersaneye gitmeyi çok istemiştim
Van dersanesi vardı o zamanlar
Keşke oraya gidebilseymişim
O yıl bin dokuz yüz doksan aylardan haziran
Sınava girmiştim
Tercihlerimi sınava girmeden önce mecburen silmiştim
Sınava girdim bu kez ikinci sene
Kazandım iki yıllık bir üniversite
Düştüm on altımda gurbete
Güneyde bir vilayete Antepe
Kredi yurtlar işçi emeklilerine küsmüş
Ama bizim bundan haberimiz yokmuş
Aynı evde bir odada beş kişi ile kalmak
Meğer bize nasip kılınmış
Zaman geçti okulda öyle böyle bitti
Eve döndüm babam neden geldin demedi
Yeniden okuyacağım dedim
Sınava hazırlanırken anten yaptım
Annemi asistan yapıp star1 tv yi bulamaya çalıştım
Sınav zamanı geldi
Bu kez ibre Erzurumu gösterdi
Erzurum memleketimdi
Aslında öz yurdumda gurbetimdi
Orada ne okuldakiler beni gördü
Neden okul beni gördü
İlk üç yılımı anlatamam
Sonrası iki yılımı hiç anlatamam
Geriye kalan iki yıl da nasıl geçti
Onuda ben bilmediğimden anlatamam
Bu satırlar bitmez tükenmezler
Yaşadıkça eklenirler
Yirmi altı yılı tüketmişim bir salkım üzüm gibi
Helal olsun bana anamın ak sütü gibi
Mevlam görelim neyler neylerse güzel eyler
Bunlarda burhan da size kendini takdimidir.
Burhan Kamalı
Burhan Kamalı şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.