Benim Şiirim

Oturup düşünsün benim şiirim,
Ne ağlasın, ne de bağırıversin.
Gurbet, Hikmet, Hasret pınarlarından,
Geçip son visâle sevgiyle ersin.

İnsanın çok yönlü duygularında,
Buluversin o da bir küçük liman.
Geleceği dünün göğüslerinden,
Şiirimle emip büyüsün zaman.

Soylu bir geçmişin mirasçısıyım;
Divan`lar keşfimde anahtar benim.
Fikirle hissimi kucaklar dünyam,
Hilkatin sırrına teşne yüreğim.

İçgüdü, dış tesir ve çılgın hayâl,
Kalemime şükür, belâ olmadı.
İlâhî idrâkin mevhîbesine
Bunlarla şiirim yol da bulmadı.

Mayamda deryâdil bir heyecan var,
Öncelikle beni bana koşturur.
Kendimi buluşun yorgun zevkine,
Sonsuz bir koşunun kahrını vurur.

Aşkında kendimi idrâk gayreti,
Bir terkibin mermerine renk olur.
Gönlümdeki sırrı remzeden Tevhid,
Telkin çizgisinde kendini bulur...