son bakış

Her şey gitti,
Bir tek mavilik kaldı yerinde...

Haykırışlarım yormaya başlamıştı beynimi.
İnandırıcı gelmiyordu
yankılarımın bana söylediği yüzlerce öğüt,
cesaretti benim için susup da dinlemek sessizliği
aramak içinde bir sesi.
Artık anlamı yoktu gözlerimi açık tutmanın
Elimle şekiller yapıp, görmediklerimin adını koymanın
Saçlarımı okşayarak uzadığını hissetmenin
Kestirmek isteyişimin
Tırnaklarımla kanatarak suratımı
Bir şekil vermenin.
Nefes almanın bir anlamı yoktu.

Uykuydu galiba
Varolandan uzaklaştıran beni.
Hangisi gerçekti bilmiyorum
Ama isterdim bir yeşillik önümde olsun
Bir koku gelsin burnuma küf kokusuna benzemeyen
Bir farklı ses duymayı
Önceden vardı
Evet, uyku değildi hatırladıklarım
Bir yüz var gözümde hiç silinmeyen
Bir ağlama sesi
Ve kırmızılık,
Hayır uykuydu bunlar
Uyku olsun ne olur
Ben niye burdayım.
Ben neden kaçıyorum
Kim koydu bu karanlığa bedenimi
O yüz kime ait.

Önceden karanlığın dışını gezerdim
Bir çocuk sesi duyardım,
Ağlayanlar
Kuş yavrularıydı galiba
Su ses çıkarıyordu kendi başına
Usulca akarak.
Bir mavilik ve parlaklık vardı üstünde
Karanlığın sırrımıydı
Ayaklarımı parçalayan demir teller hatırlıyorum
Dev duvarları
Bağıranlar vardı etrafımda
Çığlıklar, bağırışlar ve
Ve sessizlik.

Her şey gitti
Bir tek mavilik kaldı yerinde.
Demirlerle ayrılmış ve bazen yok olan