Cemile

Karayollarında işçiydi.
kapkara asfalta aşıktı.
Yaşamını
Ellerindeki nasıra işlemişti.
Gözü karaydı,
Kararan vücudu gibi.
Bir asfaltın kokusunu
Birde cıgara içmesini severdi,
Cemilenin dışında.
Geceleri şantiyede
Küçük bir kulübede,
Sabaha kadar uyurdu hayallerle.
Yüreği daralırdı,
Dayanamazdı gurbete.
Hele her sabah gelen yelle
Gelirdi Cemilenin hasreti de.
Çekilip bir köşede
Ağlardı kaderine.
O hep sevmişti de
Onu hiç sevmemişti Cemile.