O Park

Sen, beyaz giysiler içinde
herkesçe bilinen güzel...

Sözcüklerim eğilerek
öper yanaklarını,
şekerin delisi
heyecanlı bir çocuk gibiyim.

Yürüyorum sana doğru.

Sen, nazlı sevgili
batırma parlak hançerini.

Yine mi kalacağım
o karanlık içinde?
O karanlık ki:
ne sen varsın ne hayalin
Alev alev tutuşan
koca bir yalnızlık.

Söyle bu mu bahtıma düşen?

Seni bekliyorum o parkta
gecenin bir vaktinde gelmeni
o parka.

Getirmeni istiyorum yanında
o esrarlı özlemi.

Geziniriz o parkta
ve konuşuruz.
Vahşi ve soyludan,
fakir ve zenginden,
iyi ve kötüden,
ve yalnızlık ve acıdan...

Bilmem ki niye kalabalık
bu park böyle bu kadar
ne yapıyor burda
mutlu insanlar

Ben seni bekliyorum.

Yok bir başkası
bekler bir dostunu,
bu saatte, bu parkta.

Görüyorum herkes gülüyor
ve birazda düşünceliler elbet,
bir o kadar da yalnız.

Ama görüyorum
tuhaf bir manzara bu
ya da bir çelişki.
Oysa ben seni bekliyorum
gelmeni ve almanı,
bu şehirden bu parkı
ve geceyi.

Koparmadım bu parktaki
gördüğüm çiçekleri.
Bekliyorum seni
gecenin bir vaktinde
gelmeni.
Benim için, çiçekler için...

Uyandırdım burdakileri;
böcekleri, bitkileri
ve susamış ruhları.

Seni anlatıyorum onlara;
saçının her telinin
bir umut olduğunu,
gülüşünün bir ormanı aydınlattığını ve
koca bir evi ısıttığını.

Bekledim ve gelmedin,
ya da gelemedin
yetim ve öksüz artık
tüm canlı ve cansız

Beklerken seni,
umut ederken seni ve beni
bak buldum bir define.
Koyu bir karanlık
ve büyük bir acı

Haykırmanı istiyorum.
Bir yıldırım gibi göklerden
geleceğine dair bu parka

Yorgunum, korkuyorum, üşüyorum
ve bekliyorum seni

Burada...o parkta