Yavuz Yarar`a(Abime)

26.05.00
yavuzcuğum ömür bitince cendere düşüyor kırılıyor. Balık özgür bir son nefes alıyor.

Herşey zordu. Seni sevdiğimi söylemeyi öğrenemedim. Herşey çabuk bitti. Işte şimdi tek başına öksürüyorsun tek başına şiş eklemlerine sızısına terine kokusuna dayanıyorsun. Buluşucaz ama hastane eşiklerinde toprakta nefeste terde tende güneşte.

Hiç düşmedim sendelemedim arkamdaydın.
Şimdi düşüyor muyum sendeleliyor muyum bilmiyorum. Sen konuşuyorsun gibi söylüyorum dinliyorum kendime.
Dayak yedim güve düştü adımlarıma.
Dondurma nasıl yenilir, yumurta nasıl pişirilir nasıl kızartılır sucuk neymiş kola ne kadar soğukmuş baktım.
Çocuklar nasıl güler umarsız kollarım sıkıntımı saklamak için başımdayken seyrettim.
Burnum kanadı yastığıma dayandım. Taş kırdım ellerim şişti. Çapada çavuşlara çıraklık yaptım, kardeşimin pamuk hattına yardım ettim.
Üç dört yıl kolu paçaları kısalmış pantolon ceket giydim. Başkalarının düzgünce ceketleriyle ankaraya tübitağa gittim. Yılda bir dayak yedim kamburum çıktı dal gibi boyum kısaldı. Ve ilk gençlik yıllarımda arkadaş sıcaklığı çoğu şeyi unutturdu. Beraber yürüyelim dedik. Yürürken bizi aykırı kılan şeylerin sistematize çıkarcıların karşısındaydık.
Sonra sınavlarla ekmek diledik. Olmadı genel müdürlere el bağladık. Sistem bir ağ oldu.
Ağda uyuyorlar ama biz uyumuyoruz ağda bir delik bekliyoruz. I
şten işe tekliğe kimsesizliğe arkadaşsızlığa yürüdük. Bükük çocukluğumuzu derleyip kaldırdık zaten hep derli topluydu ve çocuğumuz oldu. Hiç dövmedik. Hep gülsün diye hep gülüyor ya o birşeyler değişecek diyoruz beklemek gerek diyoruz. Hastalık yaşlılık ilgisizlik parasızlık size rağmen bekliyeceğiz.

Yasemin Yarar