Çocuk

O mini ellerinle sımsıkı tuttuğun
Kuru, katıksız ekmeğini,
Buzlarla bütünleşen ayaklarını,
O garip elbiseni, unuttum...
Ama o bakışlarını...
O bakışlarını unutmak,
Bu mümkün değilmiş be çocuk...
Dokusalar ağlayacak gibi duruşun,
Dilenci olmadığını asaletinle haykırışın,
Çocuk denecek yaşta ihtiyarlayışın,
Ve o kara gözlerinde acı acı bakışın
Bunları unutmak mümkün değilmiş be çocuk...
San diyorum ki çocuk;
Bütün dertlerini, gözyaşlarına versen,
Bağrımda ağlasan,
Acıların gönlüme aksa;
Söz verir miydin?
Bir daha öyle bakmayacağına,
Söz verir miydin?
Bir daha asla ağlamayacağına,
Ve söz verir miydin?
Hep, benle kalacağına...