Bir aşık

Bir aşığı vardı bu avcının,kalbini avlayıp gönlünü çaldığı,
Bir otobüste tanışmanın verdiği zevki tattırmıştı avcısına aşık,
Öyle bir aşık ki,avcısından ayrılan ve onun için ağlayan,
Seven onu koruyan,bundan hiç bıkmayan,
Ve bir türlü ona kavuşamayan bir aşık.

Seviyordu onu anlatılmaz bir biçimde,
Öyle çoktu ki sevgisi,doğuyordu içinde,
Hergün bir çiçek ama onu bulamayınca,
Avcısını görememenin verdiği üzüntüyle soluyordu o çiçek,
Yine doğuyor,yine soluyor ve bu aşık hiç yılmıyor.
Nerede olduğunu bilmese de,
Kendisini sevdiğini bilmese de seviyordu onu,
Ne yaptığını bilmese de,
Nasıl yaşadığını bilmese de aşıktı ona,
İnanıyordu onu bulacağına bir gün,
Nasıl olacağını o da bilmiyordu,
Tek yaptığı inanmak,sevmek ve aramaktı,ama onu nasıl bulacaktı ?

Onunla tanışması güzeldi;yaşadığı en güzel andı,en güzel an,
Ve bu en güzel anın hep süreceğini sanıyordu,yeniden doğmuştu,
Şimdi ise bu serüveni sürdürememenin verdiği acıyı anlatamıyor bile,
Anlatamadığı iki şeyi vardı : sevgisi ve acısı

Mücadele etmek çok zordu ama,
Yılmıyordu bu aşık bulacaktı avcısını,
Sonuçta başarısız olursa,
Artık yaşayamayacağı bir mücadelenin içindeydi,
Sevmek istiyordu seviyordu,
Okşamak istiyordu okşayamıyordu,
Göremiyordu görmeliydi,koruyamıyordu korumalıydı,bulamıyordu bulmalıydı,

Böyle bir acı olamazdı,artık çiçekler yeşermiyordu,
Çürüyordu,içi doluyordu,her gün bir çürük daha düşüyordu,
Çürükleşmek,düşünememek hiçbir şeyi,yapamamak hiçbir şey,
Kokuşmak,gelmişti başına,gerçektende avlanmıştı,ömrü tükenmişti,
Ölüyordu genç yaşta ama tekrar dünyaya gelip onu sevmek istiyordu,
Çünkü seviyordu....