Korkuluk

Kemirmiş ruhunu bir kurt gibi
Yüzyıllardır bu anlamsız suskunluk
Sen bozkırlar ortasında kalmış zavallı korkuluk
Deryalar toplansa
Bir daha yeşermeyecek odunlardan habersiz beklersin
Çoktan karışmış toprağa
Seni çakan adamın lanetli parmakları
Başında kuş pisliklerinden aslını yitirmiş şapkan
Şükredersin bu uğursuz yalnızlığına
Bilmezsin
Artık ne çekinen var senden
Ne korkan ne sakınan
Korku bile utanır bu ahmak duruşundan
Suskunluğun gecesisin şarkısız-yıldızsız-aysız
Kuşların eğlencesisin onursuz-hayasız-arsız
Rüzgârlar küfreder sana değince
Tükenmişsin sen coşkusuz ve hülyasız...
Ceketini giydiğin delikanlıyı
Vurdular bir kavgada
Ödünç aldı akarsular-bulutlar dudağında yarım kalan şarkıyı
Şapkan ölmüş bir ağadan kaldı marabasına
Sonra on baş değiştirdi babadan oğula...
Zulümlere tapındın sen korkuluk
Ölüm aşın oldu- kıran ekmeğin
Umurunda bile olmadı senin dışında çekilen acılar
Dalına konan kuşları pusuya düşürür oldu avcılar
Ve hep talanı yazdı tarih güzelim ay çiçeği tarlasında
Senin yüzünden..
Senin yüzünden bu yağma saltanatı
Bu kement- bu duvar- bu kan-bu yara
Sen kul olup yaşadıkça bu zincirli korkulara
Bir lânet de benden sana
Bütün korkuluklara...