Çağrı

Dipsiz bir kuyudayım.
Soğuk, çıldırtan böcek sesleri
Bense, savunmasız ve çıplak.
Kaskatı kesilmiş bedenim.
Kanım damarlarımdan çekilmekte
Ölümü bile hissedemiyorum.
İki ışık görüyorum sadece;
Parlak ve göz alıcı.
Ey ! sen; bütün alemi devindiren güç;
Senin adına döner dünya,
Adını haykırmak istesem de...
Tek harf çıkmıyor; çıkamıyor.
Bir kilit vurulmuş dudaklarıma
Açılmıyor, açılamıyor.
Derinlerden gelen bir ses içimi ürpertiyor.
Donmayan hücrem kaldıysa onlarda donmakta...
Hızla düşüyorum olmayan diplere doğru
Hayatım gözlerimin önünde ....
Ailem, dostlarım, aşklarım...
Öyle bir boşluk ki ,içimi dolduran
Ölüm bile korkutmuyor beni
Tek düşüncem o ışık
Ama ben düştükçe o da uzaklaşıyor.
Ama sanki ben çağırıyor?gel,gel,gel?
Birden hızlanıyorum, artık dibe yaklaştığımı hissediyorum...
Az sonra her şey bitecek,
Hasretim sona erecek
Birden uyanıyorum uyandığıma bin pişman
Zamana küfrederek
Neden her zaman uyanmalı insan?
Neden zaman uykudayken bu kadar çabuk geçmeli zaman?
Yollara düşüyorum yine amaçsız ?
Birden irkiliyorum
O da ne kuyudaki ışık...
Büyülendiğimi hissediyorum
Tekrar rüyadayım sanki
Bir çimdik atıyorum ?ah!?
Neyse ki yaşıyorum.
Ve o ışığın ondan geldiğini anlıyorum.
Mitolojideki phoneix, ?Zümrüdüanka? bu olsa gerek
O derinlik ki yeryüzünde hiçbir okyanusta olmayan
Ama çok derin olduğu kadar uzak da
Ben yaklaşmak istesem de o uzaklara kaçıyor.
Bir kısrak kadar vahşi;
Bir mızrak kadar keskin
Ve bir kuş misali ürkek.
İçimden onu yakalamak gelse de
Kendimi dizginliyorum
Yine içimde aynı korku
Ya benden ürküp kaçarsa
Ya beni kabullenmezse diye ...
Gözlerinde bulduğum ışıltı nerede?
Karanlık gecelerimi aydınlatan yıldız
Uzaklarda aradığım sevinç
Ama çok uzaklarda, öyle uzaklarda ki!
Belki aşk değil bu hissettiğim
Bir hayranlık ,bir duygu yoğunluğu
Belki sevgisizim de ondan
Uzun zamandır aradığım
Ama bir türlü bulamadığım.
Ağlıyorum desem yalan
Şiir bile yazamıyorum onun için
Belki de umudum yok ondan yana
Heyecanım yok

Nisan 1999