Bir Zaman, Bir Kendim
aşiret garezinin yıkımında biliyorum
intikamın kör hançerini
nafile bir çırpınıştır bu belki
biliyorum
lal bir dilden ziyade gürültü oluşturan
bütün uzuvlarımı
ke-mi-ri-yor-um!
intihara yeltenmiş akrepler büyüyor
korkularımda
bir od`un ortasında kıvranırken melankoli
alçalırken insan onuru
yücelirken akrep gururu
kaçıyorum her sıladan
coğrafya değiştiren şehirlerle karşılaşıyorum
aynalara yansıyan her yüzü kendim sanıyorum.
ürküyor
düşünüyor
utanıyor
ve tarihten silinmiş aşiretlere ağlıyorum.
hokkadan taşan mürekkeplerle bozuldu şiirlerim.
gaybana bir dize gibi sızdın içime
kelimelerim kirlendi
temizlik günüm bugün
bütün tetiklerden parmak izimi temizlemekle başlayacağım işe
ardından alınterimi
ve kirimi.
bütün cinayetlerimden ötürü
aniden gelen sessizlik kadar yorgunum
azgın bir it kadar korkak
kelebekler kadar çirkin
bir aşiret çocuğu kadar yalnız
ve sefilim
kanlımın vatanında.
külleri ortada kaldı yaktığım ateşlerin
yangınımda kavruldum.
tabutlarımın ebatına göre ceset arıyorum.
ölüm biraz kıpırtısız kalmakmış
nevrozlu gece vardiyalarında.
membasını arayan kurumuş bir nehir gibi
ben hep kendimi arıyorum
hummalı kalabalıktan çıktım
nüfus cüzdanıma yeni bir isim yazdım
değiştirmesi için yazgımı
tanrıya arzuhal yolladım
kimsesiz bir yaşamı tapınarak seçtim.
elimle un ufak ettim
eski düşleri, sevdaları
saçımı kazıttım.
telafuzen zor, anlamen derin
sözcükler ezberledim.
aynalara yansıyan bütün suretlerimi kırdım
kırıklardan arda kalan
yüzümün son zerresini yaktım.
her tükeniş için yeni başlangıçlar
her miras için yeni ölümler...
kendi yüzümü tanıdım biraz
insanın en yabancı olduğu yüz, kendi yüzüymüş,
geç anladım.
beni başkası yapan
başka bir kendimle buluşturan
o iflah olunmaz dert
geçersiz kılınan kendim
bir zaman
bir aşiret toprağında
bir kanlı gibi
düşer toprağa...
Lokman Ayebe
Lokman Ayebe şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.