Bir Kış Hikyesi

Yine kar yağıyordu şehre.
Şu anki gibi...
Alışıldığı üzere...

Kafedeydik yine arkadaşlarla.
O günler öyleydi, hayat güzeldi.
Bilmezdi yüreğim son buluşmaları.
Acı sözlere alışmamıştı.
Öğrendi...
Bir büyük sevda,
bir küçük masada nihayet buluyordu.

Gözlerim yine, ağlayamadı.
Dilim yine, dur, diyemedi.
Bir yanda, geçmiş geçti
gözümün önünden,
bir yanda bugünümü görüyordum
pişman, yorgun, ümitsiz...
Engel olamadım olanlara.
Doludizgindi hayat
ve durup dinlemiyordu adamı.

O gitti,
kafe boşaldı.
O gitti,
şehir boşaldı.
Bir, yaş boşalmadı gözümden
bir de kalbim, sevdasından...

Sanki bir rüyadan uyanmıştım.
Sanki, tüm şairler yalancıydı.
Sanki aşk yalnızca,
şairlerin ekmek kapısıydı!

Gözüme daha bir kötü göründü
kar taneleri o gün.
Alay eder gibiydi dansları
ve ben hâlâ sevmem
ne kışı
ne de aşkı...

(20.02.2001 12.10 Seydişehir/KONYA)