I am şe last one
Kaçarken hepsi kendini düşünüyordu,
kaçarken sevgi yoktu, sevgili yok,
kaçarlarken ana, baba, evlat yoktu,
hep beraber kaçıyorlardı
nereye gittiklerini bilmeden,
ama yalnız kendileri için kaçıyorlardı.
ölmekten mi , yaşamaktan mı kaçıyorlardı,
yaşarken ölmekten mi, ölüyken yaşamaktan mı ?,
ben seyrediyordum,
ben neredeydim, neden, (nereye)
kaçmıyordum.
bilinçsiz gibilerdi,
bilmeden, istem dışı olan bir kaçıştı bu sanki,
belki ölüme koşuyorlardı, belki hayata,
belki hiçliğe koşuyorlardı, belki güce,
ben neden onların arasında değildim,
ve neden kaçmayan bir tek bendim,
neredeydim ben, neden (nereye)
kaçmıyordum,
ben seyrediyordum, düşünüyordum.
etrafıma baktım kimse yoktu, benden başka,
kaçmayan...
tanıdığım herkes o milyarlık kalabalığın içindeydi,
sinirlendim ben niye kaçmıyorum diye,
katılmak istedim aralarına, olmadı,
ölmek istedim yalnızlığımdan,
çıkarıp cebimdeki bıçağı,
sapladım kalbime,
ne kan vardı, ne acı,
bekledim ölürüm belki diye,
ölmedim, ölemedim,
daha da sinirlendim ölemediğime,
kafam kadar büyük bir taş alıp yerden,
kafamı yaslayıp bir duvara
vurmaya başladım kafama diğer tarafından tüm gücümle,
ne acı vardı, ne kan,
sadece kırık taş parçaları vardı,
etrafa yayılan,
ölemedim, ölmedim,
karar verdim ne olacak diye beklemeye...
onlar hala kaçıyorlar,
ben hala bekliyorum sonsuz sabrımla,
bitmiyorum, bitemiyorum.
15.02.1997
Umut Taydaş
Umut Taydaş şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.