Biz Birbirimizin Hiçbir Şeyi...
`Ben senin herşeyin olacağım` açgözlülüğü, sevdiğin insanı kendi varlığınla sarıp dünyadan kopartarak, yalnızca kendine ait, başkalarının girmeyeceğinden emin olduğun bir kapalı bahçe haline getirme arzusunun boğuculuğu... Oysa tersine bir yolculuk var gibi. Hiçbir şeyi olmamaktan başlarsan, o geniş özgürlük meralarından `herşeyi olmaya` ulaşabiliyorsun. Herşeyi olmaktan başlarsan, kısa zamanda gideceğin yer `hiçbir şeyi` olmamak oluyor.
Hafızamızın bizden bağımsız bir hayat sürdürdüğünden şüpheleniyorum bazen, kaybolduğunu sandığımız nice anı, nice çehre, söz, cümle, yazı, kendi derinliğiyle bulanıklaşmış kanalların içinde varlıklarını sürdürerek yüzüp duruyor; sonra birden, neredeyse ilk günkü kadar taze ve parlak olarak beliriveriyorlar, o zamana kadar niye saklanmışlardı ve o gün ortaya niye çıktılar, bunu hiç bilemiyoruz.
Geçenlerde, her mevsimden kendinde bir şeyler taşıyan kararsız bir sabah vakti, beyaz yelkenler gibi şişen bulutlarla çocuksu bir güneşin yaşadığı saklambaçın bir yağmura mı yoksa ılık bir güne mi döneceğini kestirmeye çalışarak, uzaktan kremalı bir pasta gibi gözüken uçuk sarıya boyanmış konağa yaklaşırken, Goethe`nin Frau von Stein`a yazdığı bir ayrılık mektubundan bir satır, görünürde kendisini çağıran hiç kimse olmadığı halde çıkıp geliverdi. `Biz birbirimizin hiçbir şeyi olmayacaktık ama herşeyi olduk` diye yazmıştı Alman şiirinin Zeus`u.
`Biz birbirimizin hiçbir şeyi olmayacaktık...`
Bu kısa mektubun tümünü okumak için duyduğum ani istekle hemen eve dönüp `Goethe`nin Mektupları`nı çıkardım.
Kendisinden yedi yaş daha büyük olan, evli ve dört çocuk sahibi soylu kadına bu mektubu yazdığında Goethe yirmi yedi yaşındaydı, bütün hayatını geçireceği ve `Ben Weimar`lı bir dünya vatandaşıyım` diyeceği Weimar`a geleli henüz bir yıl olmuştu.
Daha o yaşında, çok az yazara nasip olmuş olağanüstü bir şöhretin tadını çıkarıyordu, yirmi altı yaşındayken yazdığı `Genç Werther`in Acıları` yalnızca Almanya`da değil bütün Avrupa`da büyük ilgi görmüş, kıtanın hemen hemen her yanında gençler Werther gibi giyinip Werther gibi konuşmaya, Werther gibi ölmeye başlamışlardı. Sokaklarda, Werther`in kitapta anlatılan kıyafetine bürünmüş, altın düğmeli mavi frak, sarı pantolon, fırfırlı pantolon, fırfırlı beyaz gömlek giymiş binlerce genç dolaşıyordu.
Goethe`nin bu kitabında, çok yakın bir arkadaşının sevgilisi olan Charlotte Buff`a duyduğu aşkı ve bu imkânsız aşk nedeniyle çektiği acıları çok içten anlattığı için gençleri bu kadar etkilediği söyleniyordu.
Sonunda çareyi tutkuyla sevdiği kadının yanından kaçmakta ve duygularını yazıp kurtulmakta bulmuştu.
O büyük aşkın ertesinde rastlamıştı bir başka Charlotte`a.
Charlotte von Stein zarafeti ve etkileyici kültürüyle bağlamıştı genç yazarı kendisine.
Zor bir ilişkileri vardı.
Sık sık yaptıkları kavgalardan birinde Goethe işte o mektubu yazmıştı.
`Neden sana acı çektiriyorum sevgilim? Neden hep, ya sana acı çektirmek ya da kendi kendimi aldatmakla geçiyor günler. Biz birbirimizin hiçbir şeyi olmayacaktık ama herşeyi olduk... Seni artık görmeyeceğim. Yıldızları nasıl seyrediyorsam, bundan böyle sana da öyle bakacağım demek.`
İnsana ait bütün duyguları şiirlerinde ve yazılarında anlatan Goethe, sanki anlattıklarını daha iyi bilebilsin diye tanrının kendisine bağışladığı bütün çelişkileri ruhunda barındıran bir yazardı ve elbette ki bir aşk ilişkisini tek bir mektupla bitirebilecek birisi değildi.
İlişkileri, Goethe çok daha genç ama çok daha basit bir kıza aşık olup onunla evlenene ve von Stein`ı `Cenazemi onun evinin önünden geçirmeyin` dedirtecek ölçüde kızdırana kadar uzun yıllar sürdü.i
`Birbirlerinin hiçbir şeyi olmayacakken herşeyi olmaya` devam ettiler.
Hem çok sevdiği hem çok beğendiği biriyle `onun hiçbir şeyi olmamak` üzere yola çıkıp onun herşeyi olmaya varmak, kabul etmeli ki, insanın ilgisini çeken bir macera.
Hele bunun `birbirlerinin herşeyi olmak için yola çıkıp birbirlerinin hiçbir şeyi olan` insanların çoğunlukta bulunduğu bir dünyada yaşandığını düşünürseniz, daha baştan `birbirinin hiçbir şeyi olmamaya` karar vermenin sihrinin etkisinden pek kurtulamazsınız.
`Sen benim hiçbir şeyim olmayacaksın ve ben senin hiçbir şeyin olmayacağım` deyişteki korkunç vazgeçiş, hep biraz uzakta kalıp, aradaki bağın, kararlarla, sözlerle, açıklamalarla, nikâh kağıtlarına atılan imzalarla, birbirinin sahibi olabilmek için duyulan isteklerle değil de yalnızca karşısındakine hissedilen sevgiyle sürebileceğine olan muhteşem inanç, bir aşkı bir buçuk asır sonra da hatırlanır kılıyor elbet.
`Ben senin herşeyin olacağım` açgözlülüğü, sevdiğin insanı kendi varlığınla sarıp dünyadan kopartarak, yalnızca kendine ait, başkalarının girmeyeceğinden emin olduğun bir kapalı bahçe haline getirme arzusunun boğuculuğu; kimse kimsenin `herşeyi olamayacağından` sonunda insanı sıkıntıyla bunaltarak, karşısındakinin `hiçbir şeyi olmama` isteğine sürüklüyor herhalde.
Tersine bir yolculuk varmış gibi gözüküyor.
Hiçbir şeyi olmamaktan başlarsan, o geniş özgürlük meralarından `herşeyi olmaya` ulaşabiliyorsun.
Herşeyi olmaktan başlarsan, kısa zamanda gideceğin yer `hiçbir şeyi` olmamak oluyor.
Hiçbir şeyden başlayan macera artarak, çoğalarak, genişleyerek büyüyor.
Herşeyden başlayan ise sürekli eksilmeye, azalmaya, sonunda yok olmaya mahkum gözüküyor.
`Birbirlerinin herşeyi olmak` gelip bir sınıra dayanmanın, her türlü hareketten, kıpırtıdan yoksun iki kişilik bir hapishanenin temellerini atmanın parolasına dönüyor.
Sanırım, yeryüzünde birbirini seven hiç kimse `birbirinin hiçbir şeyi` ya da `birbirinin herşeyi` olmayı becerememiştir, ikisi de imkânsızdır çünkü.
Birbirinizi seviyorsanız `birbirinizin hiçbir şeyi` olarak kalamazsınız, sevgi hareket eder, yürümek, ilerlemek, `herşeyi olmaya` doğru gitmek ister, sonunda `herşeyi olursanız, ` ondan sonrası bir ayrılık mektubudur ya da daha fenası, bir sıkıntı ve kaçış.
Ama yine de bu uzun yürüyüşte unutulmayacak epeyce haz ve acı derlersiniz.
Herşeyi olma arzusu ise, daha sevgi başlarken onun yürüyeceği yolları keseceğinden, sıkıntı, yaşanabilecek birçok haz daha yaşanmadan gelir, vurur sizi. Goethe `hiçbir şeyi olmamayı` ve `herşeyi olmayı` daha yirmi yedi yaşında keşfetmiştir; daha sonra bütün hayatı aşkta ve edebiyatta hep bu iki şeyi keşfederek geçti.
Yirmi altısında parlak bir şöhretle taçlanırken kırkında onu derinden yaralayan büyük bir başarısızlığı, okuyucularının kendisini terkedişini, sekseninde ise gelmiş geçmiş en büyük şair ilan edilişini gördü.
Yirmi yedisinde sevdiği kadının `hiçbir şeyi` olmamayı isterken, yetmiş dördünde, karısı öldükten sonra, aşık olduğu ondokuz yaşındaki bir kızın `herşeyi` olmayı isteyerek evlenme teklif edip reddedildi.
`Biz birbirimizin hiçbir şeyiydik` diyen serazat çocuk, `herşeyi olmak` istediği kadın tarafından reddedildiği için arabasında ağlayarak evine dönen adamın acısını da yaşadı.
Yazarken `herşeyi` bilen bir yazardı, yaşarken `hiçbir şey` ona mutluluğun nasıl ele geçirilebileceğini öğretemedi.
Hiçbir şey ve herşey, hepimiz gibi onun da hayatını altüst etti.
Ahmet Altan
Ahmet Altan şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.