Sen gülünce I.
yakar akşam gözlerinin bebeğini
üşüyen bir damla sadeliği bırakır yüzünde
seninle ağlar ufacık çocuksuluğum
ama sen gülünce...
arar insan ya bazen yalnızlığı, sessizliği
iyi gelir ağlamak ağlayabildiğince,
unutur çevresindeki kıpırdayanları
unutur bıraktığı lakapları gerisinde,
ama senin bir parçan yokki eskimde
unutmak fiili anlamsız
sen gülünce,
boğar deniz kesiverir nefesini
ısınan su kapkatı kesilir teninde
seninle daha bir artar susuzluğum
ama sen gülünce...
uzar yollar git git bitmez
gidenler dönmek nedir hiç bilmez
seni bırakıp gitmek var ama...
sen gülünce...
Aralık 2002
kendinde olmayan bir parıltıyı,
onu sevmekle elde eden duvardır burada seven..
ve güneştir sevilen...
Yusufcan Köksal
Yusufcan Köksal şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.