Yalan Gelirdi Hep

Biteceğine inanmazdım bir türlü
Ayrılık mı?
Asla, diyordum,
Hep kendi kendime...

Doyumsuzca yaşıyordum
Senle dolu zamanları
Öpüyor öpüyordum
Dudağında açan kızıl gülleri

Gitsen hani bir gün
Nasılsa dönecek diyordum
Ayrılıksa batan güneş
Doğacak güneş vuslattı
Biliyordum...

Nasıl da unutmuşum ahh!
Ölümsüz oluşunu ayrılıkların
Sonsuz sanılan aşkların
Hep böyle son buluşunu!

Öylesine aptal olmalıyım ki
Hala kabullenemedim
Bu apansız gidişini
Ayrılık hala yalan gibi

Geçmiş,
Bir tatlı gülüş,
Birkaç öpüş...
Uyandığımda bir sabah
Bitiverdi o pembe düş

Ayrılırken ağlamak bile gelmedi aklıma
Dağ gibi ümit saklıydı içimde
Elbet gelecektin
Çıkıp gittiğin kapıdan bir gün

Sevmek inanmaktı
Bağlanmaktı ölesiye
Ayrılık bize günah
Sevişmek sonsuz sevabımızdı

Ahh o mel`un akşam!
Çalındı kapım belli belirsiz
O meçhul misafirle
Bir meçhule yollandın o akşam

Keşke inanabilseydim
Yalan olduğuna bu gidişin
Görüpte gözlerinde
İki damla yaş!

Düşerken ağına acıların
Uyandım gerçeklere
Yaşadığım kısa düşten
Ölümü yaşadım uğruna...

İşte o andı ilk defa
Fark ettim döndüğünü dünyanın
Ve ilk defa sende gördüm
Örneğini vefasızlığın...