Zor

Doğum sancısına inat,
Kadın usulca okşadı çocuğunun başını.....
Kızgın güneşe meydan okurcasına baktı,
Tarlada çalışan adam...
Zordur evlat! ! ! dedi...
Zor olmak,
Zoru sevmek,
Zoru yaşamak....
Güleç yüzlü ihtiyar...

Seni sevmek zor...
Düşünmek ondan beter...
Şimdi dudakların kiraza bürünmüştür,
Gözlerin maviye,
Ellerinde Buluttan bir parça,
Yüreğin deliye dönmüştür....
Seni sevmek zor,
Böyle yani...
Yani yokluğuna alıştırarak,
Seni sensizlikle barıştırarak yani...
Oysa sadece bir insanım ben...
Hani cumartesi pazarı olan,
Sigara yakan,
Ağır bir hareketle çayını yudumlayan,
Biraz eylemci,
Biraz gururlu,
Sözleri hep doğru dürüst,
Birazı yalan....

Sadece bir insanım ben,
Umut gibi umutsuzluk da işlemiş kanıma,
Mutluluk gibi mutsuzluk da yaşamışım...
Kendimi sana değilde bir türlü,
Hep seni istemeye alıştırmışım...
Ağlayışım yağmura denk gelmiş her zaman,
Göz yaşımı senden saklamışım...
Seni sevmek zor,
Böyle yani,
Yani seni durmadan düşünerek,
Sensiz bir gecede yapayalnız ve üşüyerek yani...
Bütün gecikmiş tebessümler bana ait,
Erkenci hüzünler sarmış tenimi...
Adres defterinde bile yok adım,
Bir tek polis kayıtlarında yazıyor,
Suçlu sevdalar taşıdığım için,
Köşe bucak arandığım....
Seni sevmek zor....
Seni yaşamak...
Sen olmak...
Bu yüzden vazgeçtim bütün sevdalardan...
Sana sevdalandım.....
Yetişir mi bilmem ardından ayak seslerim,
Ulaşırmı sana yazdığım şiirler,
Farketmez bilmesen de olur zaten,
Gittiğim bütün yollar,
Gözlerinle birleşirler......

Seni sevmek zor...
Seni yaşamak...
Sen olmak...