Uykumu Geri Ver

Anahtarım oldun!
Seninle açtım içimin kapılarını, kendime girdim. Sonra ne yaptın? Bırakıp gittin beni.
Çıkmak istiyorum, çıkamıyorum, kapılarım kapalı, kendimde mahpus kaldım.
Kendi dehlizlerimde geziniyorum. Bir aydınlık, bir karanlık... Önüme ne çıkacak, bilmiyorum.
Her gölgeli alan korkutuyor beni, ucubeler çıkacak sanıyorum, birden fırlayacaklar önüme.
Zora soktun beni, kendimi tanımaya zorladın. Bu yetmezmiş gibi, beni uykumdan da ettin. Uyuyordum her şeyden habersiz, uyandırdın.
Şimdi tedirginim artık, adı bilinmedik kaygılarım, kitaplara yazılmamış korkularım var.
Cevabı bilinmeyen sorulara döndüm. Çekip gittin birden. Ne ses veriyorsun bana, ne de teselli.
Sıradan biri gibi yaşayamam artık, hiçbir şey olmamış gibi davranamam!
Hem kendimi, hem de hayatı yeniden tanımlamalıyım, bunu biliyorum.
Biliyorum ama...
Nasıl?

Ömer Sevinçgül