Yanıbaşım Ölümcül
Ezbere bildiğim günleri paranteze alıp yaşamıştım seninle.
Aslında ne başında, ne sonunda
hiç bir noktasında
adım geçmezdi adının yanında.
Adımı g`ece`ye saklamıştık,
adımı geberm`ece`ye saklamıştık.
1900`lü anılar vardı henüz kafamızda
ve o yılların modası evlilikdışı ilişkiler.
İki kişiye ait sorumlulukların fazlasını istemiştik hayattan.
Her aşk kadar cesur,
her aşktan biraz daha ölümcüldü aramızdaki.
Beni en çok sayıklamaların öldürürdü,
seni benim zamansız ölümlerim.
Yaşamı yalaya yalaya bitirmekten yanaydık.
Hafife almak gerektiğinden dem vururduk.
Gün aşırı içip serhoş olurduk.
Biz serhoş olunca, geriye iki beden kalırdı ruhlarımıza dar.
Dönüp bakınca aynada içimize kusmak gelirdi aklımıza,
kusardık ayrılmanın bedeliyle.
Ertesi ayılmalar da zordu ama en çok bir yenisine hazırlnmak acıtırdı canımı o zamanlar.
Yüzleşmek her asırda ömür törpüsüdür.
Bir gün doğduğuma pişmanım demiştim,
ölümümü düşlemiştik birlikte.
Zor gelmişti de vaz geçmiştik.
Ne düne ne geleceğe değildi borcumuz,
zamanın tanrı olduğu anların peşindeydik.
Seni ikna edemezdim güzelliğine ve sadece güzel olmaman gerektiğine.
Kıskanırdım satırlarındaki beni,
o kadar yakınında olamadığım için suçlardım kendimi.
Bir gidişin vardı bitiş olmayan
ve bir bitişi vardı yaşadıklarımızın, bırakıp gidemediğimiz zamanların özeti.
`Kapa parantez` demiştin dikte edercesine aşk hikayemizi.
Böylece diyalektiği haklı çıkarmıştık.
Yaşamış ve yaşlanmıştık.
Kasım 2000, İstanbul
Ece Karaboncuk
Ece Karaboncuk şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.