Terketme İstanbul`u
Açılan mesafe benden taraf insaf eyle
Anlattım, istersen göstereyim aman eyle
Bu mevsim bittimi sonrası her daim karlı
Karlı havalar yanlız dönüşüme zararlı...
Uçamayan dargınlıkların kolu kanadı,
Sustuğumuz vakitlerin bilinmeyen adı,
Dalıyorum, bezmişsin, yüzün solgun bir ara
Yüzüme yansımışsın, sensin acıyan yara...
Sınırlarına seni sığdırdığım şehrimi,
Geri dönmek üzere ayrıldığım yerimi,
Boş bırakma, ben olmayınca ordasın dimi?
Yıllari kovaladık, durma vakti şimdi mi?
Seni uyanmışken göremediğimden beri,
Uyanık kalmak eziyet oldu geceleri,
Ne libam var giymeye nede çayım içmeye
Seninle muhabbeti değişmem hiçbir seye
Bir dönem yetti, bari yenisinde üzülme
İlle üzülmek gerekirse sadece gülme
Aramaya değmez her kelimemde binbir ima
Uzakta şimdi görmek istemediğin sima...
Belirsizlik son bulunca, buralara süstün,
Üzdüler orda seni yaşayanlara küstün
Gittiğin diyara, seni sevince yaklaş
Mesafeler tükenir bir yanda yavaş yavaş
Bu kadar uğraş niye ben seni biliyorum,
Şahsına ne söylense hepsini siliyorum,
Arkandan devam eden değişikliği durdur
Boş kalabalık, sensiz istanbul ancak budur
Gönderdiğim haberci binbir ayaklı
Beyaz kaleminin ucunda merakım saklı
Saklananlar yazılmamış mektupların pulu
Mektuplar yol bilmez, terketme istanbul'u...
6 Ekim 1999
Aeb
Aeb şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.