Kendine Uzanan Şiir

Bir şehir uzakken diğerine,
Seni oradan tutmak isterdi yüreğim,
Acılara inat...
Bir çiçeğin tohumlarını sunarken sana,
Doğumlarıyla yeniden gülmeli hayat...
Her şey değişmeli,
Ve önce acılardan başlanmalı,
Sonra bizden...

Ben gördüm
Yaşadığım coğrafyada,
İçimde var tohumları sana getirdim,
Alır mısın?

Bir gülüş içinde ne acılar büyüttü,
Ve sen güle gülüşünü verdin,
Sonra yaprağı kanadı gülün,
Dikenleri senden sonra yok...
Ve suyla karıştığı anlar,
Yitirdi o kokusunu toprak...

Anlamakmış şimdi,
Gerçek gibi yalanları...
Hayatı saklayıp bizden,
İnsanı bir dehlize attılar,
Bul şimdi kendini...
Gir o dehlizin içine,
Bak orda suretin,
Gerçek orda,
Her şey orda,
Aşklar, ayrılıklar,
Saklandığın her şey,
Belki gerçek bir kış...

Burası mavi üstü bir mazi,
Yaşıyorum geçmiş gibi...
Al tut geçmişi sana getirdim,
Hepsi temiz,
Yıkadım arındırdım her şeyi.

Bir hayalet misali üstüne sindiğim bu toprak belki,
Belki sen,
Belki ben,
Ne olursa...
Bir çiçek belki;
Karda açan
Direnişi bir kardelenin.
Beni anlıyorsun artık sen...

Merak ediyorsan hala gerçeği
Ve hep merak ediyorsan o çiçeği,
Asi oluşlarını özlüyorsan,
Ben gördüm yaşadığım coğrafyada...
İçimde var tohumları,
Sana getirdim,
Alır mısın?

Şiirler asla tatlı olmaz sevdiğim,
Buna inan...
Fark;
İçindeki acı iksirindedir,
Hayat gibi...
Sen okursun bal olur,
Yazarken bana düşer baldıran acısı.

Ve hep merak ediyorsan acıları,
Baldıran tadını...
Ben gördüm yaşadığım coğrafyada...
İçimde var acısı,
Sana getirdim,
Alır mısın?