İsmi Konulmayan

çıplak bakışlarını kaybetmiş şehrin
sokaklarındaydım
yoktun
yalnızlığın infilakıydı şakaklarımda patlayan
ziyan bir zamandı harcadığım
tramvaylar geçiyordu özlemlerimin içinden
kan süzüyordu
sigaramdan duman çalan
yorgun bulut
gülüşün
doğuşumdu
gidişin
ölümüm
sorgusuz sualsiz ayrılıktı gözlerini ufka gömüşün
tenime bulaşmıştı teneşir rutubeti
aşkın mevsimsiz sancılarına tutulmuştum
zemheri bir vuslatta
alacak haneme yazılmış güneşleri
sana esir ediyordum
anladım ki
?ismini koyma' dediğin bir vurgunu yaşıyordum?