Ne Unutmayı Becerebildim

Bir fırtınaydı kopan önce
Kelimelerden başlayıp saran bedenimizi
Bir yağmur yağdı ansızın
Cümle cümle satırlardan işaretlerle
Ne sen gördün ağladığımı
Ne ben duydum hıçkırıklarını
Dağlar vardı aramızda gerçeklerden
Tüm sevgimizle karşı durduğumuz
Bitmez sanıyorduk sevdamız
Yıkamazlar dünyamızı
Bir telefonla bitti her şey
Bu kadar mı basitti duyguların
Bu kadar mı güçsüz sevdamız
Bir hakikat fırtınasıyla gittin
Hüzünlere boğulmuş bir adam
Alev alev bedeninde seni yaşayan
Hayalinle avunan bir adam bıraktın
Toz duman içinde kalmış
Yalnız dünyasının içinde
Ne umut çınarı kaldı şimdi
Ne başında esen kavak yelleri
Kehkeşanlara mekan olmuş
Gönül dediğin virane şimdi
Bir adam var bir yerlerde
Yalnızlıkla boğuşan
Yokluğuna alışmaya çalışan
Bilirmisin ey vefasız!
Ateşler içinde yanarken kalbinin
Soğuk yüzüyle yalnızlığın
Her gece fasılasız öpüşmesini
Dudakların diye dudaklarımı
Yokluğunun zehriyle ıslatmayı
Ne unutmayı becerebildim seni
Ne yaşamayı sensiz...